Wij zijn met speuren begonnen toen Dakota 4 maanden oud was. Zo leuk om te zien hoe een jonge, enthousiaste hond zich ontwikkelt in het “normale” leven en hoe je dit terug ziet in het speuren en vice versa. Vanaf de 1e les is Dakota er 100% voor gegaan en ontwikkelde ze zich van een hond die afgeleid werd door elk blaadje dat voorbij waaide in een hond met een missie: de verloren persoon vinden! En wat is ze blij en trots als ze de persoon heeft gevonden! Je ziet haar gewoon groeien.
Voor mij zijn de speurlessen niet alleen heel leuk om te doen, maar ook heel leerzaam als het gaat om het lezen van Dakota: zit ze op het goede spoor? Is ze zeker van haar zaak of nog bezig met checken? Is de verloren persoon in de buurt? En omdat ik ook met mijn andere hond (Fender) speur, zie ik intussen de verschillen in speurhouding en -gedrag tussen Dakota en Fender.
Het leukste van speuren is dat elke les anders is qua omgeving, weersomstandigheden en/of doestellingen. Je weet nooit wat er allemaal op je weg komt, wat het afwisselend en uitdagend maakt en houdt. En wat mij erg aanspreekt is dat speuren een sport is die we samen tot op hoge leeftijd kunnen blijven beoefenen!